Obs. Also 2 teolie, 4 tilye. [OE. tilia, agent-n. f. tilian to TILL.] One who tills or cultivates the soil; a husbandman; = TILLER sb.1
c. 1000. Ags. Gosp., Matt. xxi. 38. Þa ða tylian [c. 1160 Hatt. G. tylien] þone sunu ʓesawun, þa cwædon hiʓ [etc.].
c. 1175. Lamb. Hom., 133. Alse þe wise teolie þenne he wule sawe nimeð ȝeme or twam þingen, an is hweðer þet lond beo bicumelic to þe sede.
c. 1200. Trin. Coll. Hom., 155. On tilie ferde ut and sew.
a. 1225. Ancr. R., 416. Þeos riche ancren þet beoð eorðe tilien, oðer habbeð rentes i-sette.
c. 1325. Chron. Eng., 93 (Ritson). Muche folk … That were erthe tilyes gode.
