Obs. Forms: 1 þeowian, 1–2 þewian, 2 þowie, þeowien, 3 þiwien. [OE. þéowian, f. þéow, THEOW sb.] trans. To be a serf or servant to; to serve, minister. (In OE. intr. with dat., or absol.)
c. 888. K. Ælfred, Boeth., xxi. § 1. Þa ðeowiað ealle þa þe ðeowiað, ʓe ða þe cunnon ʓe þa þe ne cunnon. Ibid., xxxix. § 13. Hi ne mihton elles bion, ʓif hi ne ðiowedon hiora fruman.
c. 975. Rushw. Gosp., Matt. iv. 10. To dryhtne þinum gode ðu to ʓebidde & him anum ðewiʓe.
c. 1000. Ags. Gosp., Luke xvi. 13. Ne mæʓ nan þeow twam hlafordum þeowian [c. 1160 Hatton G. þewian].
a. 1175. Cott. Hom., 241. Nan ne mai twan hlaforde … samod þowie.
c. 1205. Lay., 10015. Heo him wolden þiwien [c. 1275 be þeouwe].
