v. Obs. Inf. 1 beʓéotan, 3 biȝeoten. Pa. t. 1 beʓéat. Pa. pple. 1 begoten, 3 bigoten, -ȝoten. [Com. WGer.: OE. bigéotan, beʓéotan = OS. bigiotan (Du. begieten), OHG. bigioȥan (MHG. begieȥen, mod.G. begieszen), f. bi-, BE- 1 + giutan, in OE. ʓéotan to pour. (The mod. form would be be-yeet.)]
trans. To pour about or over; to suffuse.
a. 1000. O. E. Chron., an. 734. Swelce he wære mid blode begoten.
a. 1225. Juliana, 27. Þat ha al were bigoten of þe blode.
a. 1240. Sawles Warde, in Lamb. Hom., 261. Ich iseh þe apostles biȝoten al of unimete blisse.