v. Obs. Inf. 1 beʓéotan, 3 biȝeoten. Pa. t. 1 beʓéat. Pa. pple. 1 begoten, 3 bigoten, -ȝoten. [Com. WGer.: OE. bigéotan, beʓéotan = OS. bigiotan (Du. begieten), OHG. bigioȥan (MHG. begieȥen, mod.G. begieszen), f. bi-, BE- 1 + giutan, in OE. ʓéotan to pour. (The mod. form would be be-yeet.)]

1

trans. To pour about or over; to suffuse.

2

a. 1000.  O. E. Chron., an. 734. Swelce he wære mid blode begoten.

3

a. 1225.  Juliana, 27. Þat ha al were bigoten of þe blode.

4

a. 1240.  Sawles Warde, in Lamb. Hom., 261. Ich iseh þe apostles … biȝoten al of unimete blisse.

5