Obs. [ME. sūðende (cf. OE. norðende), = MDu. suut-, zuutende, MLG. sûtende.] The south of England.

1

c. 1205.  Lay., 3372. Forhd þe king wende in to þan suð ende.

2

1338.  R. Brunne, Chron. (1810), 32. Alle þe North ende was in his kepyng, & alle þe South ende tille Edmunde þei drouh.

3