a. and adv. Obs. Forms: 2–3 bicumelíc, -lich; adv. bicumeliche. [f. BECOME + -LY.] A. adj. Becoming, fitting, acceptable.

1

c. 1175.  Lamb. Hom., 129. Him þuhte bicumelic þet we weren … alesede.

2

c. 1200.  Trin. Coll. Hom., 127. Swo þat he was bicumelich to his wuninge.

3

  B.  adv. Becomingly, properly.

4

c. 1200.  Trin. Coll. Hom., 9. We gon â dai bicumeliche.

5