Obs. Forms: 1 (ʓe)léafa, 2 i-leafe, leave, 3 leaf, lefve, Orm. læfe, 3–4 leve. [OE. ʓeléafa, léafa str. masc. = OFris. láva, OS. gilôƀo (MDu. gelôve, Du. geloof), OHG. giloubo (MHG. geloube, G. glaube); Goth. has galaubeins, with different suffix; related to Goth. galaubjan: see Y-LEVE, BELIEVE vbs.] Belief, faith; occas. trust.

1

c. 950.  Lindisf. Gosp., Matt. viii. 10. Ne fand ic suæ miclo leafa [c. 1000 Ags. Gosp. ʓeleafan] in israhel.

2

c. 1000.  Ælfric, Gram., Pref. (Z.), 3. Forðan ðe ðurh lare byð se ʓeleafa ʓehealden.

3

c. 1175.  Lamb. Hom., 5. We sulen habben ure heorte and habben godne ileafe to ure drihten. Ibid., 57. Mid al þis haue þu charite and soðfeste leaue.

4

c. 1200.  Ormin, 2776. Godess þeoww birrþ habbenn her Aȝȝ soþfasst læfe o Criste.

5

c. 1205.  Lay., 16840. Ȝif heo wulleð cristindom mid gode lefue vnder-fon.

6

a. 1225.  Leg. Kath., 384. Ich iseo wel … þat tu were iset ȝung to leaf & to lare.

7

a. 1275.  Prov. Ælfred, 548, in O. E. Misc. Haue þu none leue to þe þad after þe bileued.

8

c. 1330.  R. Brunne, Chron. (1810), 247. Noþeles he wild haf briggid, þe fals leue & erroure.

9