v. Obs. 3–4. Also 3 aþinche, 4 athynke, othenke. Pa. t. 3 aþohte. [Worn-down f. OFTHINK, f. OF- + þyncan to seem: see A- pref. 3.] impers. It athinks me: it repents me.

1

1250.  Lay., 3364. Hofte hit bi-falleþ, Þat eft him aþincheþ [1205 of-þincheþ]. Ibid., 13221. Constantines deaþe, þat him sore a-þohte.

2

1377.  Langl., P. Pl., B. XVIII. 89. Sore it me athynketh For þe dede þat I haue done.

3

1382.  Wyclif, Gen. vi. 7. It othenkith [5 MSS. athinkith; 1388 repentith] me to haue maad hem.

4