v. Obs. [f. AT- pref.2 + FARE, OE. faran; cf. AFARE, and OE. oðfaran; cogn. w. G. entfahren, OHG. infaran, Du. ontvaren.] To go away, escape (with dat. = from).

1

a. 1000.  Cædmon’s Exod. (Gr.), 64. Siððan hi féondum oðfaren hæfdon.

2

c. 1205.  Lay., 27072. Þa Romanisce men þe þer at-faren mihten.

3