adv. Obs. [OE. fǽringa, fǽrunga (= OS. fârungo, OHG. fâringa), f. fǽr: see FEAR sb.] Suddenly. After 12th c. only with genitival s, used quasi-adj. in feringes dede, sudden death.

1

c. 1000.  Ags. Gosp., Luke ii. 13. And i a wæs færinga [c. 1160, Hatton Gosp., Luke ii. 13 færinge] ȝeworden mid þam engle mycelnes heofonlices werydes.

2

c. 1180.  Rood-Tree (1894), 26/12. Þa feringæ wearð heo bæften al on brune.

3

a. 1300.  Cursor M., 7835 (Cott.).

          Qua lais hand in feloni
O king …
O ferings ded, wit-vten grith,
He dei.

4

c. 1330.  R. Brunne, Chron. (1810), 185. Þis ȝere falle him þe ferynges dede.

5

  Hence † Feringly adv., suddenly.

6

a. 1300.  E. E. Psalter, lxiii[i]. 4. Ferinkli schote him sal þai swa. Ibid., lxxii[i]. 19. Ferinkli … Waned þai.

7