Obs. Also fedd, feid, pl. fede, -es, -is. [app. repr. OE. *ȝefǽȝed (weak decl. *ȝefǽȝda, -e), pa. pple. of ȝefǽȝan (early ME. ifæien, iveien to set at variance: see I-FAY v.), f. ȝefa: see FOE.]

1

  A.  adj. At variance, hostile.

2

c. 1250.  To Fortune, in Old Eng. Misc., 86. Wyþ freomen þu art ferly feid.

3

a. 1300.  Cursor M., 8535 (Cott.). Cartage … to rome was euer fede.

4

  B.  sb. An enemy; spec. the fiend, devil.

5

a. 1300.  Cursor M., 7935 (Cott.).

        ‘Þat man,’ he said, ‘es godds fed,
And aght wit right to suffer ded.’
    Ibid., 12948 (Gött.).
Þan said þe lauerd to þe fede,
‘Man mai noght liue allane wid brede.’
    Ibid., 23746 (Cott.).
Again vr fedes thrin to strijf,
Vr flexs, þis werld, and þe warlau.

6