Obs. Also fedd, feid, pl. fede, -es, -is. [app. repr. OE. *ȝefǽȝed (weak decl. *ȝefǽȝda, -e), pa. pple. of ȝefǽȝan (early ME. ifæien, iveien to set at variance: see I-FAY v.), f. ȝefa: see FOE.]
A. adj. At variance, hostile.
c. 1250. To Fortune, in Old Eng. Misc., 86. Wyþ freomen þu art ferly feid.
a. 1300. Cursor M., 8535 (Cott.). Cartage to rome was euer fede.
B. sb. An enemy; spec. the fiend, devil.
a. 1300. Cursor M., 7935 (Cott.).
Þat man, he said, es godds fed, | |
And aght wit right to suffer ded. | |
Ibid., 12948 (Gött.). | |
Þan said þe lauerd to þe fede, | |
Man mai noght liue allane wid brede. | |
Ibid., 23746 (Cott.). | |
Again vr fedes thrin to strijf, | |
Vr flexs, þis werld, and þe warlau. |