v. Obs. Forms: 1 ahebb-an, 2 ahebben, ahefen, 3 aheue. Pa. t. 1–3 ahóf, 3 ahef. Pa. pple. ahafen. [f. A- pref. 1 up + HEAVE, OE. hebban. Cogn. w. OS. âhebbian, OHG. arhefan (mod.G. erheben), Goth. ushafjan.] To heave, lift up.

1

c. 1000.  Ags. Gosp., Luke xviii. 13. Nolde furðun his eaʓan ahebban úp to þam heofone.

2

c. 1160.  Hatton Gosp., ibid. Nolde for-ðan his eaʓen ahebben.

3

c. 1175.  Lamb. Hom., 113. God ahef[ð] of mexe þene mon þe he wule.

4

1205.  Layam., 21626. Cador his sweord ahof.

5

1230.  Marharete, 5. Þe edle meiden ahef hire heorte [and] heaued uppward to þe heouene.

6