v. Obs. [OE. wlaffian, of imitative origin. Cf. ME. blaffere, blaffoorde traulus (Promp. Parv., 37).] intr. To stammer; to speak indistinctly. Hence † Wlaffer, † Wlaffing vbl. sb. and ppl. a. Also † Wlaffering vlb. sb. (? erron.).
102550. Rule Chrodegang, lx. (1916), 74. Of þam deafiað þa earan & wleaffað seo tunge.
a. 1300. in Horstmann, Altengl. Leg. (1875), 119. An old mon he fond, Bleryid & wlaffing.
c. 1325. Gloss. W. de Bibbesw., in Wright, Voc., 173. A checun mot lun balbeye, gloss wlaffes.
1340. Ayenb., 262. And þeruore ich ne ssolde by bote a wlaffere ne zigge þing to þe uolle.
c. 1340. Nominale (Skeat), 84. Man drauelith and wlaffyth.
1387. Trevisa, Higden (Rolls), II. 159. By comyxtioun wiþ Danes and Normans, in meny þe contray longage is apayred, and som vseþ straunge wlafferynge [Caxton wlaffyng].