v. Obs. Forms: 1 adeadan, a-dydan, 2–3 adead-en. [f. A- pref. 1, intensive + deád-an to deaden. Cf. Ger. ertödten.]

1

  1.  trans. To kill, put to death; deaden, mortify.

2

c. 1000.  Ælfric, Gen. ix. 11. Ic nelle heononforð eall flǽsc adydan.

3

c. 1230.  Ancren Riwle, 112. No þing neuer nes þerinne þet hit muhte adeaden.

4

  2.  intr. To die.

5

c. 1230.  Ancren Riwle, 150. Þe bouh, hwon he adeadeð, he hwiteð wiðuten … & worpeð his rinde. Al so god dede þet wule adeaden forworpeð hire rinde, þet is, unheleð hire.

6