v. Obs. Forms: 1 adeadan, a-dydan, 23 adead-en. [f. A- pref. 1, intensive + deád-an to deaden. Cf. Ger. ertödten.]
1. trans. To kill, put to death; deaden, mortify.
c. 1000. Ælfric, Gen. ix. 11. Ic nelle heononforð eall flǽsc adydan.
c. 1230. Ancren Riwle, 112. No þing neuer nes þerinne þet hit muhte adeaden.
2. intr. To die.
c. 1230. Ancren Riwle, 150. Þe bouh, hwon he adeadeð, he hwiteð wiðuten & worpeð his rinde. Al so god dede þet wule adeaden forworpeð hire rinde, þet is, unheleð hire.